نوزاد معمولاً بدون هیچ دندانی در دهان متولد می شود. با این حال، در یک نوزاد تازه متولد شده، 20 دندان شیری کامل یا دندان اصلی در زیر لثه قرار دارد. این دندان ها در سنین 6 تا 10 سالگی لق می شوند و می افتند تا جای خود را به دندان های بزرگسال بدهند
دندان های شیری در طی دو سال اول زندگی از طریق لثه کودک بیرون می آیند. تا زمانی که شیرخوار به سن 2.5 تا 3.0 سالگی برسد، تمام 20 دندان شیری باید کاملاً بیرون بیایند. دندان های شیری معمولاً به ترتیب زیر ظاهر می شوند:
چهار دندان جلویی، ثنایای مرکزی، اولین دندان هایی هستند که بیرون می آیند (دو دندان در هر فک بالا و پایین) و از شش ماه پس از تولد شروع به ظاهر شدن می کنند.
در مرحله بعد، دو دندان ثنایای جانبی در فک بالا و پایین در کنار دندان های ثنایای مرکزی رشد می کنند و زمانی که کودک به 15 ماهگی می رسد، معمولاً یک مجموعه کامل از هشت دندان ثنایا – دندان های جونده یا برش دهنده – دارد.
به دنبال آن اولین دندان های آسیاب ظاهر می شوند که به خردکردن غذا کمک می کنند. دو دندان آسیاب اول در هر فک بیرون می‌آیند و در یک فاصله دورتر از دندان‌های ثنایا قرار می‌گیرند تا جایی برای رشد دندان‌های نیش در بین آنها ایجاد شود. مولرهای اول باید در حدود 19 ماهگی رشد کرده باشند
دندان نیش یا کاسپید به دنبال آن قرار می گیرد که معمولاً دو دندان در هر فک تا سن 23 ماهگی ظاهر می شوند. این دندان ها برای پارگی استفاده می شوند و به کودک اجازه می دهند غذاهای بافت دار بیشتری را مدیریت کند.
در نهایت دندان های آسیاب دوم ظاهر می شوند، دوباره دو دندان در فک بالا و دو دندان در فک پایین و مجموعه 20 دندان شیری را در حدود 27 ماهگی کامل می کنند.
جدول زمانی کلی برای رشد دندان شیری
الگوی رویش دندان های شیری می تواند از نوزادی به نوزاد دیگر متفاوت باشد، اما به طور کلی، جدول زمانی زیر اعمال می شود:
در حدود 15 ماهگی معمولاً 8 دندان وجود دارد
در حدود 19 ماهگی معمولاً 12 دندان وجود دارد
در حدود 23 ماهگی، 16 دندان معمولا وجود دارد
در حدود 27 ماهگی معمولاً 20 دندان وجود دارد
پس از تکمیل مجموعه دندان‌های شیری، فک‌های کودک رشد می‌کنند تا جایی برای دندان‌های دائمی که در حدود 6 سالگی ظاهر می‌شوند، باز شود. سپس دندان های شیری طی 6 سال آینده شروع به ریختن می کنند و در حدود 12 سالگی با مجموعه کاملی از دندان های دائمی جایگزین می شوند.
مراقبت از دندان های شیری
اگرچه دندان های شیری موقتی هستند، اما همچنان باید عاری از پوسیدگی دندان باشند و نیاز به نگهداری دقیق دارند. پوسیدگی دندان می تواند در اوایل زندگی کودک رخ دهد و به آن “پوسیدگی دندان شیشه شیر” یا “سندرم دهان شیرده” می گویند. این وضعیت زمانی رخ می دهد که دندان های کودک به طور مکرر برای مدت طولانی در معرض مایعات شیرین قرار گیرد.
راه‌های جلوگیری از پوسیدگی دندان شیری مشابه روش‌های پیشگیری از پوسیدگی دندان بزرگسالان است و شامل رعایت بهداشت دهان و دندان و عدم اجازه به خواب رفتن نوزاد یا کودک با بطری حاوی شیر خشک، آب میوه یا مایعات شیرین است.
دندان های شیری سالم به کودک کمک می کند تا به طور طبیعی غذا بخورد، بجود و صحبت کند و دندان های پوسیده می تواند توانایی کودک را برای غذا خوردن عادی مختل کند، بنابراین رشد و تکامل را تحت تاثیر قرار می دهد. علاوه بر این، یک دندان شیری پوسیده می تواند منجر به عفونت شود که ممکن است به دندان دائمی در حال رشد زیرین آسیب برساند